وجود برخی ساختارهای فرهنگی و اجتماعی غلط در جامعه ،کمرنگ بودن فرهنگ کار و تلاش و فقدان آموزشهای لازم به خصوص برای جوانان، نرخ بالای بيکاری و کمبود شغل در کشور، کم اثر بودن سهم سرمایه گذاری بخش خصوصی در اقتصاد کشور و عدم توانایی این بخش در رقابت با بخش دولت، نبود تعاونیهای کارآمد در حمایت از بخش خصوصی، عدم وجود سازوکار مناسب در زمينه ی مشارکت مستقيم مردم در اقتصاد کشور ، نبود فضای مناسب کسب و کار در جامعه و بسیاری از متغیرهای دیگر از جمله چالشهای عمده عدم رشد اقتصادی در کشور محسوب می شود. بسیاری از اقتصاددانان اکثر چالشهای پیش روی اقتصاد کشور را زیر مجموعه سیاستگذاری های غلط و پیرو آن نا مساعد بودن فضای کسب و کار می دانند. مسعود امجدی پور در اینباره می گوید: عدم اتصال ما به بازار جهانی به دلیل تحریمها و مسائل دیگر یکی از عمده ترین موانع رشد اقتصادی کشور است. به دلیل نوع سیاست گذاری هایی که تا کنون در پیش گرفته ایم و روندی که طی می کنیم اقتصاد ایران چه در بخش صنعت و چه کشاورزی خارج از جامعه جهانی فعالیت می کند و از بازار جهانی دور هستند و به تبع آن تولید و اشتغال ما دچار مشکل شده است.

امجدی پور به ظرفیت های داخلی کشور برای تولید اشاره کرد و گفت: بازار مصرف کشور آنقدر بزرگ است که برطرف کردن نیاز داخلی می تواند خیلی مشکلات ما را در زمینه تولید و اشتغال و گردش مالی حل کند.

وی در ادامه افزود: دور بودن از فناوری از جمله مسائلی است که باعث کندی روند توسعه اقتصادی ماست. دنیا هر لحظه نیازهای متفاوتی به نسبت یک سال قبل دارد و به دلیل عدم دسترسی به تکنولوژی روز دنیا نمی توانیم همگام با سلیقه مصرف کننده جهانی گام برداریم. به همین ترتیب نمی توانیم محصولات تولیدی خود را به زور و اجبار در اختیار مصرف کننده داخلی و خارجی قرار دهیم. بعنوان مثال شرکت تولید کننده موبایل در داخل کشور به دلیل اینکه همگام با تکنولوژی روز دنیا حرکت نمی کند و تطابق چندانی با نمونه های خارجی ندارد، نمی تواند مصرف کننده داخلی را راضی نگه دارد و نتیجه این می شود که  مصرف کننده داخلی به شرکت های بزرگ مویابل اقبال نشان می دهد.

 امجدی پور عدم حمایت درست از تولید کنندگان را از دیگر مواردی دانست که تولید را تحت الشعاع خود قرار داده است. وی گفت: در  مصاحبه هایی که از تولیدکنندگان و صنعتگران به عمل آمد مشخص شد که بسیاری از سیاست های حمایتی دولت برای تولید کندگان مایه دردسر است و آنها ترجیح می دهند که دولت از آنها حمایت نکند. دولت تنها کاری که برای بخش صنعت به ویژه بخش خصوصی صنعت انجام داده، سنگ اندازی بوده است و عملیات موثری برای ارتقا وضعیت اشتغال در بخش خصوصی انجام نداده است.

وی گفت: نامگذاری سال 96 بعنوان با نامگذاری سال 96 بعنوان اقتصاد مقاومتی؛ تولید و اشتغال از سوی رهبری اشاره و تاکید بر اصلاح این موارد در سیاست گذاری های کلان کشور کرد. دولت اگر قصد دارد در این زمینه موثر عمل کند و در راستای توانمند سازی بخش خصوصی و تولید قدم بردارد، باید مطالعات خود را بهبود ببخشد و به روز رسانی کند چراکه داده های قدیمی نمی تواند کمک موثری به بخش تولید وبخش صنعت کشور داشته باشد.

امجدی پور عدم تناسب در تربیت نیروی انسانی را یکی از معضلات حوزه منایع انسانی کشور خواند و اذعان داشت: ما درهای دانشگاه را به روی افراد باز کردیم و با صرف وقت و هزینه بالا اقدام به آموزش نیروی متخصص در رشته های مختلفی چون مهندسی، پزشکی و کشاورزی کردیم و امروز شاهد این معضل هستیم که در برخی رشته ها با چندین برابر ظرفیت نیروی تحصیل کرده مازاد بر نیاز مواجه ایم.  این مساله در سالهای آینده خودش را بیشتر نشان می دهد. با آزاد شدن دانشگاه و برداشته  شدن کنکور در آینده این مساله شکل پررنگ تری به خود خواهد گرفت.

وی خاطر نشان کرد این در حالی است که ما در تمام بخش های اقتصادی کشور به خصوص در صنایع خرد و کلان و خدمات در زمینه نیروی ماهر انسانی دچار مشکل هستیم چرا که در سیستم آموزش عالی ما نیروی ماهر تربیت نمی شود. درصد بالایی از نیروی تحصیل کرده دانشگاهی ما عملا کارایی لازم برای فعالیت را ندارند که اگر در مدیریت آن دقت نشود مبدل به یک بحران خواهد شد.

امجدی پور افزود به نظر من بزرگترین بحرانها را در کشور مسائل انسانی حل نشده شامل می شود که اشتغال و درآمدزایی و تولید از آن جمله هستند و اگر دولتها توجه کافی برای حل آنها نداشته باشند به بحرانهای بزرگی تبدیل می شوند و می توانند به آسیب های اجتماعی قابل توجهی در کشور منجر شوند. مقام رهبری نیز در صحبتهای خود به اهمیت این موضوع اشاره کردند و شعار امسال نیز باید نقطه آغاز جریانی است که بعنوان مثال در یک بازه ده ساله به نتیجه برسد و تنها منحصر به یک سال نخواهد بود.

 امجدی پور گفت به نظر من برای تحقق شعار مقام رهبری، باید طرح یک سیاست مدون را در تمام بخش ها معرفی نمود که براساس آن با مطالعه، تحقیق و مزیتهای رقابتی کشور، تولید به صورت بومی و با توجه به ظرفیت های کشور مطرح شود.

وی افزود: باید زمینه های تولید پایدار شناسایی شوند تا به تبع آن اشتغال پایدار حاصل شود و این امر نیازمند آنست که مدیران خارج از منافع شخصی خود، از تولید حمایت کنند که این امر نیز نیازمند بسیج تمام منابع کشور در شاخه هایی است که امکان تولید پایدار و اشتغال پایدار را فراهم می سازند.

امجدی پور با تاکید دوباره بر اهمیت تربیت نیروی کار متخصص متناسب با نیاز کشور گفت: صرفا نگاه به دانشگاه کفایت نمی کندو به نظر من خیلی از رشته های دانشگاهی را باید تعطیل کرد چرا که واقعا تا پانزده سال دیگر ما نیازی به دانش آموخته این رشته ها نداریم. در عوض نیروی جوان آمده به کار را برای شاخه هایی که نیازمند نیروی کار و تولید هستند تربیت کنیم. آموزش عالی باید هدفمند باشد در غیر اینصورت کاری جز ایجاد نیروی تحصیل کرده بیکار مضاعف نخواهد داشت.